Nazwa forum

1.    Okupacja niemiecka

W okupowanych przez Niemców prowincjach dawnych Stanów Zjednoczonych egzystencja przeciętnych obywateli nie należy do łatwych. Zwłaszcza, że rząd III Rzeszy wprowadził podział ze względu na „jakość” ludności. Najwyższe miejsce w hierarchii zajmują Reichsdeutsche oraz Volksdeutsche. Są to ludzie pochodzący z terenów Vaterlandu i pełniący głównie funkcje administracyjne. Wszyscy legitymujący się aryjskim pochodzeniem mają prawo zajmować osobne miejsca w tramwajach, chodzić do kina czy teatru, uczęszczać do szkół ponadpodstawowych oraz korzystać z wszelkich dobrodziejstw systemu socjalnego. Ponadto otrzymują najwyższe dzienne przydziały żywności. Niższe miejsce w niemieckim projekcie segragacji ras tworzą ludzie należący do tak zwanej Grupy III. Ze względu na biały kolor skóry oraz europejskie korzenie znaczna większość Amerykanów kwalifikuje się do tej sfery. W przeciwieństwie do rdzennych Niemców mieszkańcy posiadający legitymacje przynależności do Grupy III nie mają prawa otrzymywać zapomóg, czy rent. Otrzymują także  bardzo niskie przydziały żywności, które z ledwością pozwalają na pokrycie dziennego zapotrzebowania. Z tego powodu obywatele miast muszą zdać się na własny spryt by zdobyć żywność i przetrwać kolejne dni. Na wsi problem ten jest mniejszy, gdyż większa część ludności posiada własne gospodarstwo i potrafi wyżywić się sama. Trzeba jednak zaznaczyć, że przeciętny człowiek, jeżeli nie działa w konspiracji i nie krytykują rządów gubernatorów niemieckich to raczej nie spotka się z represjami grożącymi jego życiu. Oczywiście nazistowski aparat terroru dba by każdy mówił i myślał tak jak chce tego partia, jednak macki Gestapo nie są tak potężne jak chce wmówić goebbelsowska propaganda. Poza tym robotników w tej grupie obowiązuje dwunastogodzinny system pracy, a każde spóźnienie, opieszałość, bądź złamanie regulaminu jest bardzo surowo karane. Jednak w związku z rosnącymi stratami na froncie, a także ogólnym zmniejszeniem puli poborowych ludzie z Grupy III kwalifikują się do służby w wojsku. Niemcy próbują nawet utworzyć większe oddziały złożone z Amerykanów, jednak do punktów werbunkowych zgłosiło się bardzo mało chętnych i pomysł nie rozwija się po myśli generałów.
Wszystkich, którzy nie spełniają kryteriów rasowych, czyli Afroamerykanów, Żydów, przedstawicieli rasy Żółtej, Cyganów, czy nieuleczalnie chorych, aparat administracyjny III Rzeszy wrzuca do jednego worka – Nie-Aryjczyków. Hitlerowcy, realizując swój chory plan, próbują w pierwszej kolejności wyeliminować wszystkich którzy w ich mniemaniu sprawiają kłopoty. Życie człowieka zaliczanego przez administrację do tej kategorii jest bardzo ciężkie. Nie otrzymuje się żadnych przydziałów żywności, a sklepy sprzedają ją tylko „na kartki”, więc by przetrwać trzeba w ten czy inny sposób znaleźć coś do jedzenia. Trudno o to zwłaszcza gdy legalną pracę można otrzymać tylko cudem i to co najwyżej jako śmieciarz, albo sprzątacz ulic. Poza tym w każdej chwili patrol Gestapo, SS, albo specjalnej granatowej policji może rozstrzelać osobę należącą do grupy nie-Aryjczyków. Jednak ten los jest wręcz łaską ze strony nazistowskich oprawców. Setki tysięcy osób trafia do gett oraz obozów, gdzie czeka ich powolna śmierć w agonii i upodleniu.

2.    Przeciętny dzień.

Typowy dzień obywatela kategorii III zaczyna się od przygotowania do pracy. O siódmej rano miliony Amerykanów wyruszają do fabryk, w których pracują ku chwale III Rzeszy. Oczywiście Naziści nie dopuszczają przymusowych robotników do ważniejszych prac. Mają oni głównie wspomagać przemysł w mniej ważnych kwestiach, w których nie da się wiele sabotować. Ministerstwo Propagandy Rzeszy uznało, że indoktrynacja narodów podbitych musi trwać przez całą dobę, dlatego w drodze do miejsca zatrudnienia Amerykanie słyszą wydobywający się przez megafony głos namawiający ich do lojalności wobec Adolfa Hitlera. Po pracy, którą zwykle kończy gong o godzinie 19, przeciętny Amerykanin ma chwilę dla siebie. Może uczestniczyć w działalności klubu sportowego, iść do kina zakładowego, czy wrócić do domu. Wszystkie rozrywki zostały tak zaprojektowane by ludzie pod władzą NSDAP nie mieli czasu na przemyślenia oraz co gorsza sabotaż. Reichsdeutsche mają w tym względzie więcej swobód, rodowici Niemcy nie są zmuszani do oglądania wciąż tych samych serwowanych przez propagandę filmów wychwalających III Rzeszę. Mogą na przykład obejrzeć produkcje stworzone przez niezależnych producentów, oczywiście jeżeli te przeszły przez cenzurę. W telewizji na okrągło pokazywane są kroniki wojenne przeplatane mowami ministrów, czy gubernatorów Rzeszy. Poza tym codziennie o 21 Kanał Pierwszy (i jedyny) Telewizji Niemieckiej emituje serial „Dzielny żołnierz Gustaw”, który mimo kiczowatych scen i beznadziejnie przewidywalnego scenariusza gromadzi całe rodziny przed ekranami. Cały dzień oraz noc upływają jednak pod znakiem alarmu bombowego. Samoloty Nowej Ameryki nie próżnują i często ponawiają naloty terrorystyczne na miasta okupowane przez III Rzeszę. Ogólnie rzecz ujmując życie typowego mieszkańca jest pozbawione jakiegokolwiek koloru, każdy musi jednak uważać by nie przestać się pilnować. Ściany mają uszy i nigdy nie wiadomo kiedy Gestapo zapuka do drzwi.

3.    Władze

Na terenie Ameryki Północnej okupowanym przez Rzeszę najwyższą władzę sprawują dwaj gubernatorzy – Matt Stackhausen oraz Karl Otto von Brandt. Obaj są najwyższego gatunku kanaliami, których niespecjalnie interesuje los terenów przez nich zarządzanych. Miejsca, w których mieszczą się ich siedziby, to największe metropolie wschodniego wybrzeża – Nowy York oraz Charlotte. Mimo że formalnie zupełnie oddzielony od struktur cywilnych głównodowodzący frontem amerykańskim feldmarszałek von Manstein posiada wielki wpływ na to co dzieje się na terenach okupowanych. Jego jurysdykcja dotyczy wszystkich oddziałów Wehrmachtu, wśród których znaczna część pełni zadania typowo policyjne. Dodatkowo jednak oddzielnego najwyższego dowódcę mają bardzo liczne w rejonie wojska Waffen-SS. Generał Gustaw von dem Bach na papierze podlega staremu marszałkowi i w sferze wojskowej uznaje jego wyższość. Wykorzystuje natomiast swoje wpływy w polityce, starając się jak najbardziej rozszerzyć zakres własnej władzy. Bałagan na najwyższym szczeblu władzy to jednak tylko przedsmak tego co dzieje się niżej. Dublowanie urzędów, niejasne kompetencje, brak ustaleń co do terenów obejmowanych przez poszczególnych biurokratów sprawiają, że właściwie nikt nie wie na co może sobie pozwolić. Załatwienie czegokolwiek graniczy z cudem, chyba że ma się odpowiedniego znajomego, albo dużo Reichsmarek w kieszeni. Znajdują się jednak jednostki, które potrafią to wykorzystać i szybko piąć się na szczeblach kariery.

4.    Armia

Wojsko to oczko w głowie przywódców III Rzeszy. Zresztą nie bezpodstawnie, gdyż jest ono gwarantem ich władzy. W armii niemieckiej znajduje się obecnie prawie 7mln obywateli i ilościowo tylko sojusz krajów komunistycznych posiada pod bronią więcej ludzi. Prawie 2mln walczą na terenie Ameryki, 4mln znajdują się na froncie wschodnim, a pozostała liczba toczy boje z pozostałościami niegdyś potężnej Wielkiej Brytanii. Właściwie cały kraj pracuje na stopie wojennej, więc wytwarzanie tak zbędnych produktów luksusowych jak mydło, czy oddież ograniczono do absolutnego minimum. W skład wojsk lądowych wchodzą głównie jednostki Wehrmachtu oraz Waffen-SS. O ile wielkie straty poniesione przez lata niekończącej się wojny znacznie obniżyły kryteria przydziału do Wehrmachtu, to zbrojne ramię SS postawiło na jakość. Wszyscy chłopcy spełniający rygorystyczne normy rasowe oraz ideologiczne przydzieleni zostają do dywizji Waffen-SS. Dlatego mimo niewielkiej liczebności oddziały tych fanatyków stanowią najgroźniejszą broń na polu walki. W Ameryce najgorszą sławą cieszy się V Zmechanizowany Korpus Waffen-SS, w skład którego wchodzą dwie dywizje pancerne oraz jedna grenadierów pancernych. Poza tym w walkach lądowych uczestniczą czasem wojska polowe Luftwaffe, czyli produkt zbyt wielkich ambicji Marszałka Rzeszy Hermanna Göringa. W ich organizacji charakterystyczne jest marnowanie kadr i wykorzystywanie oficerów lotnictwa w dowodzeniu oddziałami lądowymi. Mimo bałaganu podobnego do tego panującego w strukturach cywilnych armia niemiecka jest sprawnie działającą maszyną, która swe sukcesy zawdzięcza współdziałaniu poszczególnych rodzajów wojsk oraz świetnemu dowodzeniu. Główny ciężar walk III Rzesza kładzie na wojska zmechanizowane silnie wspartemu przez lotnictwo. Prym w dziedzinie wojsk pancernych Niemcy zawdzięczają takim konstrukcjom jak Pzkpfw X i XI, które bezsprzecznie są najlepszymi tego typu maszynami. Lotnictwo również prezentuje wysoki poziom zwłaszcza w sferze myśliwców, odrzutowe Messersmitt Me 362 oraz Focke-Wulf Ta 200 stanowią podstawę wyposażenia Luftwaffe, a ich osiągi minimalnie tylko odbiegają od używanych przez Nową Amerykę P-65 Volverine. Pomimo wielkiego rozwoju nowoczesnych rodzajów wojsk, nadal dużą rolę odgrywa zwykły piechur z karabinem. Dziś jednak nie musi maszerować na pole bitwy, gdyż znakomita większość dywizji posiada już ciężarówki na stanie.W linii wprowadzany jest także Sdkfz 500 Käfer, czyli pierwszy bojowy transporter piechoty. Podstawową bronią piechoty jest karabin automatyczny Stg-52, czyli unowocześniony i zmodyfikowany Stg-44. Na stanie każdej drużyny znajduje się też uniwersalny karabin maszynowy Mg-52. Połączenie siły ognia tych dwóch rodzajów broni daje fenomenalne rezultaty, trzeba jednak zaznaczyć, że żołnierz Nowej Ameryki przechodzi bardziej intensywne i kompleksowe szkolenie. Niemcy nie posiadają także tak dużej ilości broni wsparcia jak przeciwnicy, dlatego w starciach równo liczebnych oddziałów zwykle zwycięsko wychodzą Amerykanie.

Tekst poprawiony, zostaje jeszcze opis głównych miast (Nowego Yorku oraz Charlotte), a także wypadałoby coś napisać o "koledze" Karla, gubernatorze południowej części Ameryki - Macie Stackhausenie.

Ostatnio edytowany przez Kossa (2008-08-20 19:40:51)